De schrijfwedstrijd van Mamsatwork is in volle gang en er is al veel gestemd.
Met nog maar 2 dagen te gaan sta ik op de 6e plek. Met 42 ingezonden verhalen vind ik dat toch echt niet slecht!
Het korte verhaal dat ik heb ingezonden gaat over een moeder en een zoon die elkaar niet los kunnen laten met alle gevolgen van dien....(spanning, spanning, spanning ;-)
Moederliefde kun je hier lezen.
Tot en met 31 maart 2012 kun je via deze pagina stemmen op de verhalen.
De verhalen kunnen nog wel wat stemmen gebruiken. Momenteel staat er een verhaal bovenaan waarbij een etalagepop tot leven komt en in de avonduren rommel maakt in de winkel. Er staan zo veel mooie, ontroerende en spannende verhalen op, dat het zonde zou zijn als er stemmen verloren gaan
donderdag 29 maart 2012
maandag 26 maart 2012
De Verzamelaars - David Baldacci
Voordat ik Karin Slaughter boeken begon te lezen las ik erg veel van Alan Folsom en David Baldacci.
Van deze laatste weer een goed boek uitgelezen. Met een open einde, dus nu snel op zoek naar het vervolg.
In Washington D.C. vinden kort na elkaar twee prominente figuren de dood. De een is Robert Bradley, Speaker of Congres, die wordt doodgeschoten tijdens een politieke bijeenkomst. De tweede dode is Jonathan DeHaven. Hij sterft onder mysterieuze omstandigheden op de afdeling Zeldzame Boeken van de Library of Congres, waarvan hij de directeur is.
Op het eerste gezicht hebben de twee gebeurtenissen niets met elkaar te maken. Maar wanneer DeHavens collega Caleb Shaw wordt aangesteld als executeur-testamentair van de privécollectie van DeHaven, komt hij met behulp van zijn vrienden van de Camel Club achter het bestaan van een spionagenetwerk waarin DeHaven verstrikt was geraakt. Onder leiding van de vroegere CIA-agent John Carr, beter bekend onder zijn pseudoniem Oliver Stone, gaan de mannen achter de moordenaar van Jonathan DeHaven aan. Hierbij krijgen zij hulp van de mooie, maar vooral ook geheimzinnige Annabelle Conroy. Zij komen terecht in een wereld van zeldzame boeken, geheime codes en intriges op hoog niveau.
Op het eerste gezicht hebben de twee gebeurtenissen niets met elkaar te maken. Maar wanneer DeHavens collega Caleb Shaw wordt aangesteld als executeur-testamentair van de privécollectie van DeHaven, komt hij met behulp van zijn vrienden van de Camel Club achter het bestaan van een spionagenetwerk waarin DeHaven verstrikt was geraakt. Onder leiding van de vroegere CIA-agent John Carr, beter bekend onder zijn pseudoniem Oliver Stone, gaan de mannen achter de moordenaar van Jonathan DeHaven aan. Hierbij krijgen zij hulp van de mooie, maar vooral ook geheimzinnige Annabelle Conroy. Zij komen terecht in een wereld van zeldzame boeken, geheime codes en intriges op hoog niveau.
Hoewel er ook in de boeken van Baldacci doden te betreuren zijn, gaat dit niet gepaard met de bloedvergieten zoals ik inmiddels van Karin Slaughter gewend ben.
Intriges en onderling verraad voeren de boventoon. De geweldige achtergrondsetting van een wereldberoemde bibliotheek, een vleugje Vegas en politiek Amerika laat het verhaal goed tot zijn recht komen.
Snel en verrassend geschreven waardoor je veel te snel op de laatste bladzijde zult aanbelanden.
332 pagina's
gelezen in het Nederlands
maandag 19 maart 2012
Het leed dat schoolplein heet
Sinds een klein jaar gaat dochterlief naar school.
Zowel moeder als dochter zijn in een geheel nieuwe wereld terechtgekomen :-)
Een wereld waarin vriendenboekjes, speelafspraken en verjaardagsuitnodigingen centraal staan.
De eerste weken in haar nieuwe klas stonden vooral in het teken van het invullen van vriendenboekjes.
Vragen als: wat is je lievelingskleur, wat wil je later worden maar ook de meer diepgaande vraag wat is je beste fashiontip (!) werden door mij als nieuwbakken schoolpleinmoeder met verve voorgelegd aan dochter en ingevuld.
Trots op het feit dat dochter vaak als 1e (of in ieder geval bij de eerste 5) kindjes hoorde die in het boekje schrijven mocht. Dat betekende toch enige populariteit.
Uiteraard moest dochter snel een eigen vriendenboek, want ja over 30 jaar weet je niet meer wat Mees, Mick of Gijs wilden worden.
Zodra er een klasgenootje het ingevulde exemplaar in kwam leveren, was dochter alweer op zoek naar een nieuwe 'invuller' Zelden werd het boekje geopend om te kijken wat men er in had geschreven.
Naast boekjes invullen is afspreken voor mijn dochter van levensbelang. Liefst iedere dag en dan ook nog bij anderen. Thuis is het niet leuk, want dan is kleine broer er die ook mee wil spelen.
Dochter spreekt vrijwel alleen af met jongens. Een paar ervan zijn op de hoogte van broer zijn uitgebreide Thomas de Trein collectie en willen dus maar wat graag bij ons thuis afspreken :-)
1 van haar 'dates' heeft het gepresteerd om de gehele middag op zijn buik broer te helpen met de treinbaan opbouwen. Mevrouw was 'not amused' en krachttermen als Ik spreek nooit meer met je af en Jij bent echt niet meer mijn beste vriend waren niet van de lucht :-)
Soms gaat afspreken ook mis. Kind wil wel maar moet zwemmen, sport of heeft al andere dingen afgesproken.
Of een kind zegt gewoon keihard NEE tegen dochter. Als moeder moet je dan toch even slikken. Wie wil er nu niet afspreken met mijn kind?
En dan sta je daar, met een hysterisch krijsend kind dat toch echt wel af wil spreken die middag. Het moet en het zal! Stam, stamp, schreeuw, schreeuw. Ieder kind dat op zo'n moment voorbij loopt ( of ze dat kindje nu kent of niet :-) wordt toegeroepen :"HEE, WIL JIJ SPELEN?" De meeste kinderen gapen haar vreemd aan en kruipen snel achter mams of paps.
Verjaardagsfeestjes zijn nog wel de grootste sociale valkuil. Tot op heden heeft dochter nog geen verjaardagsfeestje bijgewoond van een klasgenootje.
Haar grootste vriend wilde liever alleen grote kleuters op zijn feestje, dus ondanks het feit dat ze iedere pauze onafscheidelijk zijn biedt het geen garantie op een uitnodiging.
Gelukkig was ik hierdoor meer van slag dan dochter. Zij wist nuchter te vertellen: "Volgend jaar ben ik groter en dan mag ik wel komen."
Hopelijk weet ze dit relativerende vermogen vast te houden. Zal ze kunnen gebruiken tijdens haar sociale gedrag- en valkuilen zoektocht.
O ja en ze leert ook nog tellen, letters en heel veel andere dingen ;-)
Zowel moeder als dochter zijn in een geheel nieuwe wereld terechtgekomen :-)
Een wereld waarin vriendenboekjes, speelafspraken en verjaardagsuitnodigingen centraal staan.
De eerste weken in haar nieuwe klas stonden vooral in het teken van het invullen van vriendenboekjes.
Vragen als: wat is je lievelingskleur, wat wil je later worden maar ook de meer diepgaande vraag wat is je beste fashiontip (!) werden door mij als nieuwbakken schoolpleinmoeder met verve voorgelegd aan dochter en ingevuld.
Trots op het feit dat dochter vaak als 1e (of in ieder geval bij de eerste 5) kindjes hoorde die in het boekje schrijven mocht. Dat betekende toch enige populariteit.
Uiteraard moest dochter snel een eigen vriendenboek, want ja over 30 jaar weet je niet meer wat Mees, Mick of Gijs wilden worden.
Zodra er een klasgenootje het ingevulde exemplaar in kwam leveren, was dochter alweer op zoek naar een nieuwe 'invuller' Zelden werd het boekje geopend om te kijken wat men er in had geschreven.
Naast boekjes invullen is afspreken voor mijn dochter van levensbelang. Liefst iedere dag en dan ook nog bij anderen. Thuis is het niet leuk, want dan is kleine broer er die ook mee wil spelen.
Dochter spreekt vrijwel alleen af met jongens. Een paar ervan zijn op de hoogte van broer zijn uitgebreide Thomas de Trein collectie en willen dus maar wat graag bij ons thuis afspreken :-)
1 van haar 'dates' heeft het gepresteerd om de gehele middag op zijn buik broer te helpen met de treinbaan opbouwen. Mevrouw was 'not amused' en krachttermen als Ik spreek nooit meer met je af en Jij bent echt niet meer mijn beste vriend waren niet van de lucht :-)
Soms gaat afspreken ook mis. Kind wil wel maar moet zwemmen, sport of heeft al andere dingen afgesproken.
Of een kind zegt gewoon keihard NEE tegen dochter. Als moeder moet je dan toch even slikken. Wie wil er nu niet afspreken met mijn kind?
En dan sta je daar, met een hysterisch krijsend kind dat toch echt wel af wil spreken die middag. Het moet en het zal! Stam, stamp, schreeuw, schreeuw. Ieder kind dat op zo'n moment voorbij loopt ( of ze dat kindje nu kent of niet :-) wordt toegeroepen :"HEE, WIL JIJ SPELEN?" De meeste kinderen gapen haar vreemd aan en kruipen snel achter mams of paps.
Verjaardagsfeestjes zijn nog wel de grootste sociale valkuil. Tot op heden heeft dochter nog geen verjaardagsfeestje bijgewoond van een klasgenootje.
Haar grootste vriend wilde liever alleen grote kleuters op zijn feestje, dus ondanks het feit dat ze iedere pauze onafscheidelijk zijn biedt het geen garantie op een uitnodiging.
Gelukkig was ik hierdoor meer van slag dan dochter. Zij wist nuchter te vertellen: "Volgend jaar ben ik groter en dan mag ik wel komen."
Hopelijk weet ze dit relativerende vermogen vast te houden. Zal ze kunnen gebruiken tijdens haar sociale gedrag- en valkuilen zoektocht.
maandag 5 maart 2012
Grieperdepiep.....Hatsjoeaaaa
Er heerst hier iets vreselijks in huis! De sluimerende griep. Volgens de huisarts kun je namelijk prima een maand lang de griep hebben zonder koorts.
Ik snotter, proest, rochel/roggel en snurk al een minstens 5 weken lang. Daarnaast heb ik het koud, warm, koud, warm, koud, warm en.. yep weer koud.
De hoeveelheid zakdoeken die in de afgelopen periode door mij begroenesnotterd zijn zijn niet te tellen. Als ik ze bewaard zou hebben, zou ik nu mijn kinderen niet meer terug kunnen vinden ben ik bang.
Arme Manlief heeft de afgelopen weekenden veel alleen moeten doen met de kinderen. Doordeweeks, hoe snotterig en beroerd ook, moeten de kinderen gebracht en gehaald worden. Door weer en wind, wat natuurlijk ook niet bevorderlijk is voor herstel. In het weekend stort ik dan in om het weer een week vol te houden.
Ik zou bijna willen dat de koorts nog komt en dat hele griepvirus de kop in gaat drukken.
Voorlopig doen we het nog maar even met de meest briljante uitvinding van dit moment: Balsam Fresh doekjes van Kleenex. Hoe hebben we als mensheid ooit kunnen overleven zonder deze doekjes?
Ik snotter, proest, rochel/roggel en snurk al een minstens 5 weken lang. Daarnaast heb ik het koud, warm, koud, warm, koud, warm en.. yep weer koud.
De hoeveelheid zakdoeken die in de afgelopen periode door mij begroenesnotterd zijn zijn niet te tellen. Als ik ze bewaard zou hebben, zou ik nu mijn kinderen niet meer terug kunnen vinden ben ik bang.
Arme Manlief heeft de afgelopen weekenden veel alleen moeten doen met de kinderen. Doordeweeks, hoe snotterig en beroerd ook, moeten de kinderen gebracht en gehaald worden. Door weer en wind, wat natuurlijk ook niet bevorderlijk is voor herstel. In het weekend stort ik dan in om het weer een week vol te houden.
Ik zou bijna willen dat de koorts nog komt en dat hele griepvirus de kop in gaat drukken.
Voorlopig doen we het nog maar even met de meest briljante uitvinding van dit moment: Balsam Fresh doekjes van Kleenex. Hoe hebben we als mensheid ooit kunnen overleven zonder deze doekjes?
Abonneren op:
Posts (Atom)
